Iedere keer dat ik in workshops of in een gesprek op het onderwerp singulariteit kom, ontmoet ik ongeloof. Op zich is dat logisch, want het is niet niks wat je wordt voorgehouden. Dat de mens als soort aan belang inboet. Was dat ooit een beeld in de categorie Voorbeelden Van Filosofische Levensvragen, zou het nu werkelijkheid worden?! Dat is dan een ongemakkelijke waarheid. En die willen we niet (graag) horen.
Toch is er een beweging gaande die trekjes heeft van die ontwikkeling; een voorbode?!
Het zijn mensen die waarde geven aan technologie. Technologie heeft op zichzelf geen goede of kwade bedoelinge, toch?! Dat is ten dele waar. Voor eenvoudige technologie gaat dat op. De meeste werktuigen zijn ontworpen om één handeling te ondersteunen. De hamer geeft je de kracht iets ergens anders in te slaan. Ook de hersens van je buren. Het is de mens die via het gebruik die technologische oplossingen betekenis geeft.
Hoe complexer de technologie hoe minder de mens nog in beeld is als beslisser. In zeker opzicht zit er een cirkelredenering in: technologie maakt (het beslissen) makkelijker doordat aan technologie meer wordt overgelaten. Min of meer willens en wetens wordt de afhankelijkheid vergroot. Hoofdrekenen werd rekenlineaal-rekeken werd rekenmachine-rekenen werd computer-rekenen. Spelling- en grammaticaregels toepassen werd overgelaten aan de tekstverwerker. Theorieën toetsen aan gegevens uit de werkelijkheid werd theorieën vinden in die gegevens.
Het bijzondere is dat we steeds meer belangrijke besluiten overlaten aan systemen die we zelf niet eens begrijpen. Da’s echt een stap richting de singulariteit, hoe ver weg die ook nog mag zijn.
Een mooie ondersteuning voor het sluipend karakter van die ontwikkeling is dit (schema en) artikel.
Samengevat?
Imagine if nearly two-thirds of the world’s population were actually robots indistinguishable from humans, and a big chunk of them were trying to mess with you.
"Me dunkt..." 