Op deze aarde gebeurt niets ‘zomaar’.
Mensen, planten, zelfs de strandvlo en stenen; ze zijn met elkaar verbonden in één ecosysteem, waardoor we elkaar beïnvloeden. Dat kan leiden tot gevechten op leven en dood, maar symbiose is net zo goed mogelijk. Het ligt maar net aan de wederzijdse belangen.
Om een beetje te kunnen begrijpen, zul je die belangen moeten kennen. Da’s ook een belangrijke vertaling van ‘we snappen het niet’: we weten niet wat het belang ervan is. Het benoemen van belangen is een prachtige zoektocht. Vooral ook omdat we geregeld ontdekken dat de ontdekte belangen toch anders zijn. Verklaren hoe het zit, vereist in principe kennis van alles (waarop het antwoord, tussen twee haakjes, 42 is).
Voor mij – en ik hoop dat dit blog dat ook weergeeft – is het benoemen van belangen dan ook belangrijker dan het vinden en benoemen van (een niet-bestaande) waarheid. Intersubjectiviteit – dat vind ik óoḱ inderdaad een mooi klinkend woord – zou moeten leiden tot debat; en dát is waar het om draait.
De consequentie van die opstelling is dat ik meen zaken altijd van zoveel mogelijk kanten te bekloppen en betasten, om te draaien en tegen het licht te houden. En het leidt tot mijn mening dat de beste onderwerpen daarvoor eigenlijk die waarin frictie ontstaat, zijn. Conflict, discussie, frictie; dát zijn aanwijzingen dat je iets te pakken hebt waarin belangen ongelijk zijn. Dat gebeurt op veel plekken en over veel onderwerpen. Als je door denkt, snap je nu ook beter waarom fysieke uitingen en scheldkanonnades inderdaad een gebrek aan argumenten betreft, maar zeker ook frustrerende (conflicterende) belangen. Dat onderschatten, op basis van irrelevante fatsoensargumenten, is – dus! – onverstandig.
Naar aanleiding van de lancering van wéér een nieuwswebsite hier in de stad en een artikel op dodebomen.nl vraag ik me toch echt af wie wanneer die rafelranden, die wrijving, die belangenbotsingen gaat opzoeken en benoemen. Want ik denk dat dát ‘duiden’ is.
"Me dunkt..." 